ویدئو: «سرزمین­هایی که خون در آن خشک نخواهد شد» (1)

دولت‌‌های اروپای غربی در قرن‌‌های هفدهم و هجدهم هم‌‌زمان با فرایند سلب مالکیت از مردم داخل کشورهای خود و بی‌‌نواسازی آن‌‌ها، از طریق استعمار کشورهای دیگر ثروت اولیه لازم را برای گسترش تولید سرمایه‌‌داری فراهم کردند. این انباشت اولیه زمینه‌‌ساز انقلاب صنعتی در این کشورها شد. 

در قرن هجدهم با تجزیه‌‌ی امپراتوری اسپانیا رقابتی بر سر جایگزینی آن میان فرانسه و بریتانیا شکل گرفت.در سال 1713، بریتانیا با برتری نیروی دریایی خود توانست در معاهده اوترخت انحصار تأمین بردگان مستعمرات اسپانیا را بدست آورد. پس از آن بریتانیا تا اوایل قرن بیستم جلودار کشورهای استعمارگر بود.

اعمال مالیات بر مستعمره‌‌ها، خرید کالاها به قیمت ناچیز و غارت منابع خام موجب انتقال ثروت از مستعمره‌‌ها به کشورهای اروپایی شد. به تدریج با صنعت‌‌زدایی مستعمره‌‌ها، آن‌‌ها به بازار انحصاری کشور استعمارگر تبدیل شدند.  

در این دوران کشورهای اروپایی با تصرف و حکمرانی بر کشورهای قاره آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین منابع و ثروت این کشورها را غارت کردند و جنایت‌‌های بسیاری را مرتکب شدند. دولت‌‌ها این اقدامات را با پوشش‌‌های پر زرق و برق “ماموریت تمدنی” می‌آراستند و مسئولیت انسان سفید پوست را “متمدن کردن” “وحشی‌ها” نامیدند.

افزایش قدرت سیاسی جنبش طبقه‌‌ی کارگر در سطح جهان و هم‌‌چنین عروج جنبش‌‌های ملی و ضد استعماری در قرن بیستم منجر به زوال دولت‌‌های استعماری و دستیابی به استقلال کشورهای مستعمره پس از جنگ جهانی دوم شد. با این وجود انتقال ثروت از کشورهای کم‌‌تر پیشرفته به کشورهای پیشرفته‌‌ با سازوکاری پنهان‌‌تر و در عین حال قدرتمندتر ادامه یافت، زیرا این سازوکار جهانی با اشکال متفاوت نتیجه‌‌ی وجود سازوکار درونی نظام سرمایه‌‌داری است.

در دوره‌‌ی جدید پس از جنگ جهانی دوم نیز علاوه بر ابزارهای سیاسی و اقتصادی، تبلیغ شعارهایی همچون “حقوق بشر”، “صلح جهانی”، “جامعه‌‌ی جهانی”، “مداخله‌‌ی بشردوستانه” برای توجیه و مشروعیت بخشی به اقدامات تجاوزکارانه‌‌ی کشورهای امپریالیستی به کار می‌‌رفت.

ویدئوی حاضر، قسمت اول مجموعه‌‌ی “سرزمین‌‌هایی که خون در آن خشک نخواهد شد” است؛ مجموعه‌‌ای که روایتگر تاریخ خونین سپیده‌‌دم سرمایه‌‌داری در غرب است. در این قسمت  تاریخ استعمار هند توسط انگلستان مرور شده است. در این ویدئو می‌‌بینیم که بریتانیا در طول سال‌‌های 1765-1938 در مجموع نزدیک 45 تریلیون دلار از هند غارت کرده است. این غارت همراه بوده است با تحمیل قحطی و جنایت‌‌هایی همچون کشتار شهر آمریستار در سال 1919. مایکل اودوایر مسئول کشتار آمریستار در سخنرانی خود در سال 1940، سلطه بر هند را علاوه بر آفریقا “مسئولیت انسان سفید پوست” می‌‌داند و می‌‌گوید بدون ما آن‌‌ها به وحشی‌‌گری بر می‌‌گردند. حضار بلند می‌‌شوند و او را تشویق می‌‌کنند. این صحنه در جولای 2024 توسط نتانیاهو در کنگره آمریکا پس از شروع سری جدید کشتار فلسطینیان بعد از 7 اکتبر تکرار می‌‌شود” جنگ ما نبرد میان تمدن‌‌ها نیست، نبردی میان تمدن و وحشی‌‌گری است”.