اعتراض کارگران بخش سلامت در کره‌ی جنوبی
اعتصاب و اعتراض کارگران بهداشت و درمان در کره جنوبی
یک توضیح: اعتراض کارگران بخش سلامت و بهداشت در کره‌ی جنوبی، فراتر از یک اعتراض کارگری، نکته‌ی درخور تأملی برای ما در بر دارد. همین نکته است که بازتاب دادن این‌قبیل اعتراض‌ها را توجیه می‌کند. کره‌ی جنوبی یکی از نمونه‌هایی است که طی سال‌های اخیر، در سطح ایدئولوژیک و از سوی رسانه‌های غرب‌گرا، به عنوان دولتی موفق برای مردم ایران تبلیغ می‌شد. بروز چنین اعتراضی در کره‌ی جنوبی، که چنان‌که از متن پیداست پیشینه‌ی قابل‌توجهی هم دارد، حاکی از آن است که در هرکجا که سیاست سرمایه‌دارانه به طور عام حاکم باشد، نهایتاً به سود طبقات کارگر و فرودست نیست و نخواهد بود. الگوی سرمایه‌دارانه‌ی کشوری مانند کره‌ی جنوبی، گرچه با الگوی دولت سرمایه‌دارانه در ایران تفاوت دارد؛ اما واجد شباهتی ساختاری است. نظام سرمایه‌دارانه بر استخراج ارزش اضافه از دست و مغز کارگر ابتنا دارد. هدف از تولید در این نظام نه برآوردن نیازهای اجتماعی، بلکه کسب سود توسط سرمایه‌داران است. آسیب‌های این نظام هرآینه بر گرده‌ی کارگران خواهد بود؛ چه در ایران، چه در کره‌ی جنوبی. به همین سبب، روایت چنین خبرهایی از گوشه‌وکنار جهان موجه است، زیرا به ما نشان می‌دهد که سیاست سرمایه‌دارانه چگونه در این‌سو و آن‌سوی جهان مصیبت بر مصیبت می‌انبارد. این مسئله به‌ویژه برای کارگران بخش سلامت و نیز پرستاران در کشور ما اهمیت بیش‌تری هم دارد؛ چرا که این بخش از طبقه‌ی کارگر ایران سال‌هاست که مبارزه‌ای هرچند پراکنده، حداقلی و هنوز نه‌چندان راهبردمحور را در پیش گرفته است. باخبر شدن از اوضاع طبقه‌ی کارگر در کشوری چون کره‌ی جنوبی، دل‌گرمیِ مضاعفی به ما می‌دهد در این خصوص که برای خلاصی از سیاست سرمایه‌دارانه گریز و گزیری از متشکل‌شدنِ طبقه‌ی کارگر و مجهزشدن به آگاهیِ طبقاتی در کار نیست.
***
کارکنان بهداشت و درمان در سراسر کره‌ی جنوبی به اعتراض پرداخته و خواستا سیاست‌هایی پایدار در زمینه‌ی کاریِ خود هستند. آن‌ها بابت وضعیت تحمل‌ناپذیری که از زمان شیوع همه‌گیری کرونا و اعتراضات پزشکان بدتر شده است، هشدار می‌دهند. اتحادیه‌ی کارگران بهداشت و درمان کره (KHMU) فراخوانی جهت برگزاری اعتصاب سراسری در 25 و 25 ژوئیه داد. هدف این اعتصاب، برجسته‌سازیِ چالش‌های کارگران در این بخش است.
بسیاری از شاخه‌های این اتحادیه گزارش داده‌اند که در اعتصابات و تظاهرات مرتبط مشارکت فعالی داشته‌اند. این امر ناشی از افزایش نارضایتی از وضعیت شغلی در میان اعضا بوده است. این اتحادیه در اواسط ژوئیه اعلام کرد: «کادر درمانی که در بحران کرونا به عنوان قهرمان ستایش می‌شد، در بحبوحه‌ی آشفتگیِ سیستم بهداشت و درمان در سال گذشته هم‌چنان به وظایف خود پای‌بند ماندند. اما اکنون قربانیِ درگیری‌های مداوم میان پزشکان و دولت شده‌اند.»
پس از استعفای دسته‌جمعی پزشکانِ کارآموز به دلیل برنامه‌هایی برای افزایش سهمیه‌های آموزشی (که بسیاری آن را اولویت‌بخشی به موقعیت حرفه‌ایِ خود و نه منافع احتمالیِ بیماران دانسته‌اند) سایر کارکنان بخش بهداشت و درمان، افزایش میزان کاری و افزایش فشار روانی را گزارش داده‌اند. در یکی از نظرسنجی‌های اتحادیه که در اوایل امسال انجام شد، چیزی در حدود 90% از پرستاران تأثیر کمبودِ پزشک را احساس کرده و از سختیِ انتقالِ مسئولیت‌های پزشکان به خود گفته‌اند.
اتحادیه‌ی KHMU هشدار داد: «به سبب مشکلاتی مانند ارتباطات دیرهنگام یا ناقص با پزشکان معالج، نیروهایی مانند پرستاران و دیگر کارکنانِ پشتیبانی در موقعیت‌هایی دشوار قرار می‌گیرند و مجبور به انجام وظایفی می‌شوند که در واقع بر عهده‌ی پزشکان است.» وظایفی از صدور نسخه گرفته تا اقدامات درمانی؛ کارهایی که بسیاری از این پرستاران و دیگر کارکنان پشتیبانی آموزشی در آن زمینه ندیده‌اند. در نتیجه، چیزی در حدود یک‌سوم از این پرستاران و کارکنان معتقدند این اقدامات اگر جان بیماران را به خطر نیندازد، دست‌کم ممکن است باعث بروز حوادث اجتناب‌پذیری بشود.
طبق برآوردها، در سال 2024، 79% از کارکنان باردار چنین حسّی داشته‌اند که نمی‌توانند وظایف سبُک‌تری درخواست کنند. این امر حاکی از آن است که سیاست‌های تعادل بین کار و زندگی، در این بخش، چیزی در حدّ آرزو باقی مانده است. این در حالی است که بسیاری از کارکنان باور دارند که گسترش این‌قبیل سیاست‌های حمایتی، مثلاً دسترسی به مرخصی‌های والدینی یا گزینه‌ی هفته‌ی کاریِ چهارروزه، کیفیت زندگی و احساس امنیت ایشان را به طرز قابل‌توجهی بهبود می‌بخشد.
درخواست اتحادیه‌ی KHMU از دولت آن است که فوراً پاسخی نظام‌مند به این مشکلات بدهد. در تجمعی که در دوم ژوئیه‌ی امسال برگزار شد، رهبران اتحادیه خواستار تقویت زیرساخت‌های بهداشت عمومی شدند. آن‌ها هم‌چنین درخواست داشتند توافق‌های کاریِ دوجانبه جدی‌تر گرفته شوند و سهمیه‌های دانشکده‌های پزشکی افزایش یابد.
منبع گزارش: