کارت پستال: روز جهانی زن

در هشتم مارس 1908 زنان کارگر آمریکا در اعتراض به شرایط ناانسانیِ کار در کارخانه و تبعیض بین زنان و مردان تظاهرات باشکوهی برگزار کردند. دومین کنفرانس بین‌المللی زنان سوسیالیست تصمیم گرفتند تا سالگردِ این تظاهرات را «روز جهانی زن» بنامند.

مطالباتِ آن زنان در 1908 در ارتباط با مسائلی بود که امروزه نیز زنان کارگر با آن‌ها دست‌به‌گریبانند. در طی صد و اندک سالی که از آن روزها می‌گذرد، چارچوب‌های سرمایه‌داری با تمام پیشرفت‌های فنی‌اش، نتوانسته است برابریِ میان زن و مرد را برای تمامی طبقات اجتماعی به ارمغان آورد. در بهترین نمونه‌های آن، تنها وضع زنان ثروتمند بهبود یافته است؛ این اقلیتِ بسیار کوچک با جنبش‌های زنان مربوط به طبقاتِ بالادست توانست بخشی از برابریِ جنسی را با مردانِ خود به‌دست آورد. اما زنِ طبقه‌ی کارگر نه‌تنها از مصائبِ زیستِ کارگری در رنج است، بلکه باید عذاب ناشی از تقسیمِ کارِ اجتماعیِ سنتی و تبعیض جنسی را در خانه و محلِ کار نیز تحمل کند.

هر تحول ارادی‌ای در طول تاریخ، همواره از سوی کسانی رقم خورده که منافعِ مادی‌شان در گِروِ آن تحول بوده است. جهانِ امروزه‌ی ما نیز از این قاعده مستثنا نیست. نمی‌توان نشست و چشمِ امید به جنبش‌های زنانی دوخت که اعضای آن را ثروتمندانِ بی‌نیاز از کار تشکیل می‌دهند. نمی‌توان منتظر جنبش زنانی بود که درکی از مشکلات یک زن شاغل در نگهداری از فرزندان خود ندارد. نمی‌توان با جنبش زنانی همراهی کرد که از برابری دستمزد زن و مرد در ازای کار برابر، حرفی به زبان نمی‌آورد، چرا که افزایش دستمزد به هر نحوی، مغایر با منافع طبقاتی کارفرمایان است.

زنان طبقه‌ی ما، زنان زحمتکش، خود باید سخن بگویند. باید با هم‌فریادیِ هم‌طبقه‌ای‌های‌شان خواسته‌های خود را از کسانی بطلبند که امکانات رفاهی موجود در جامعه را تنها به خود اختصاص می‌دهند و از خانواده‌ی کارگری دریغ می‌کنند. این جامعه می‌تواند و باید آموزش رایگان عرضه کند؛ می‌تواند و باید مهدکودک‌های رایگان در محیط کار برای فرزندان کارگران فراهم کند؛ می‌تواند و باید با کاهش اندکی از سودِ سرمایه‌داران، دستمزد برابر برای کار برابر را میان زن و مرد به ارمغان آورد. آن‌چه را که می‌توان ستاند، باید طلب کرد!

گرامی باد روزِ زنان زحمتکشی که برای احقاق خواستِ جمعی خود، دست در دست هم، از پای ننشستند!